Blog: Zensitief
Weduwe
Hoe ik het ook wend of keer, ik ben een weduwe. Lang heb ik tegen deze titel aangeschopt. Niet hardop, zachtjes in mezelf. Ik wil(de) dat niet zijn. En toch ben ik het. Tot de dood ons scheidt is echt gebeurd. Zo anders dan we dachten toen we jong waren.
Langzamerhand heb ik er vrede mee. Waarmee ik absoluut niet bedoel dat ik Sjon vergeet of mijn eigen gevoelens weg stop. Het gebeurt nog af en toe, dat ik ineens geraakt word door een lied of een geur. BAM, tranen. Ik vind het niet erg. Probeer ze zeker niet te stoppen. Het hoort erbij.
Leven
Wat er (ook) bij hoort is dat ik mijn leven oppak en doorga. Dat heb ik steeds wel gedaan, dat doorgaan. Toen Sjon ziek werd ben ik gaan bloggen om te blijven staan. Dat heb ik na zijn dood eigenlijk wat laten verwateren. Gedachten als ‘wie zit er nu nog op mijn verhaal te wachten’ kwamen boven. Maar… Ik mocht eerst zelf uitvissen hoe het was, mijn kinderen bijstaan en natuurlijk mijn eigen rouw er laten zijn. Zelf weer opklimmen.
Soms heb ik geprobeerd die rouw te ontwijken. Het kwam dubbel hard terug. Soms wilde ik getroost worden. Anderen begrepen het echter niet, dat ook ik (de sterke Maris een arm, een knuffel of een paar warme woorden nodig heeft). Ik vertelde en werd niet gehoord. Waar iemand zei, “ik begrijp je” snapte hij of zij er niets van. Zij zitten ’s avonds nog naast hun partner op de bank. Kunnen hun koude voeten laten warmen in hetzelfde bed. Dat is niet erg, ik gun het ze echt. Voor koude voeten heb ik een elektrische deken. Voor knuffels mijn kinderen en kleinkind.
Delen
Ik ben ook niet op zoek naar een partner. Ik red mezelf en ik vind het prima alleen. Komt er een leuke/lieve (en ik kan nog wel even doorgaan 😉) man op mijn pad, dat is mooi meegenomen. Ik heb mijn leven opgepakt en het is goed. Anders dan ik ooit bedacht heb. Ik wil er nog iets veel mooiers van maken. Dat ga ik delen in mijn blogs. Hoe het is te leven als weduwe. Met de ruwe kanten en de fijne dingen. Lees je mee? Abonneer je dan op de nieuwsbrief, waar regelmatig tips in komen te staan om je leven net even iets te veraangenamen.
Mooi verhaal. Ik denk er net zo over. Vrijdag 6-10 is het 1 jaar geleden dat ik afscheid nam van mijn lieve man Cor. Ik laat het verdriet ook gewoon komen.
Dankjewel voor je compliment. Mooi dat je jouw verdriet kunt toelaten. Dat kan goed helpen.
Liefs Mariska
Heel herkenbaar Mariska. Mijn man is ruim 1.5 jaar geleden overleden. Vooral het missen van die arm of knuffel krijgen of kunnen geven. Verder red ik mij ook wel en ga door met leven.
En net als jij heb ik geworsteld met het woord “weduwe”. Dat was wel lastig omdat ik instructeur Eerste Hulp ben en mij regelmatig moet voorstellen.
Dank je wel voor je herkenning (en het delen) van het lastige voor jou van het woord Weduwe. Ik zeg het lang niet altijd ‘erbij’. Als het niet relevant is voor degene die bij me staat. Je zegt ook niet altijd dat je gehuwd of oma bent.
Liefs, Mariska