Wauw, wat een fijne dag. Gluren bij de Buren. Van te voren was ik (natuurlijk) best zenuwachtig. Wat kan ik verwachten, wie komen er en hoe vertel ik uiteindelijk mijn verhaal. Ik ben er als altijd vrij ‘open’ heen gegaan. Een hartelijke ontvangst door Tryanka en Roelof. Heel fijn gepraat over hoe ik het wilde hebben (de indeling) en wat ik zelf verwachtte. – Werkelijk geen idee -.

De volgende ronde waren er vier gasten. Twee bekenden van mijn gastheer en – vrouw en twee onbekende dames, moeder en jonge dochter. Ik heb mijn verhaal gehouden, over de periode dat Sjonny ziek was en overleed, de Kilimanjaro die ik beklommen heb en dan vooral het deel dat ik naar beneden ging. Een stukje lachyoga tussendoor en een stuk nu. Voor en over weduwe zijn, dat het ‘doorgaan’ vaak anders is dan het lijkt.  Ik kwam ‘los’ en we praten nog wat na tot de laatste ronde.

Twee mensen uit het Groninger land, onze middelste dochter met haar man, twee dames die een soort Gluren marathon hielden (ze hadden al vele adressen bezocht lopend), een oudere dame, een lieve vriendin van mij en een buurvrouw. Het verhaal begon, mijn dochter vulde liefdevol aan (net als haar zus).  Zo fijn dat onze kinderen altijd met mij meegaan, of langskomen en er voor mij zijn.  Er kwamen vragen en antwoorden. Een mooie ronde. Ik vond het fijn om te doen. Daarna een bijzonder fijne nazit met Roelof en Tryanka. Ik ben zo dankbaar, dat ik bij hen mocht vertellen.